مسعود عربشاهی در همان ابتدای دهه‌ی پنجاه بر سقاخانه شورید، حدود یک دهه بعد از نقد تند جلال آل‌احمد، اما فنی‌تر و شاید عمیق‌تر. «استفاده‌ی بیش از حد از سنت خطرناک است»! این نه سوزن که جوالدوزی بود بر تن کارهای خود و دوستان فارغ‌التحصیل هنرکده‌ی تزیینی که با «ایرانی‌بازی»، «تکرار و بن‌بست» و «از همه بدتر، رج زدن خط» جملگی را نواخت!

او برخلاف آنها به جای پرداختن به هنر عامیانه به هنر و معماری ایران باستان، بین‌النهرین و باورهای زرتشتی و گسترش آنها در دوره‌ی اسلامی بازگشت. ابتدای دهه‌ی چهل در سفالگری، خاک و تَرَک و شیار را تجربه کرد و کمی بعد گچ را: پایه‌ها‌ی نقش‌برجسته‌های ماندگار سال‌های بعد او.

این نقاشی هدیه‌ی عربشاهیست برای ازدواج دوستی؛ از دوره‌ی نایاب و معدود آثاری که فشرده‌ی تمام این تجربه‌هاست در خالص‌ترین بیان. لوتوس‌ها و خورشیدها با رنگ‌هایی خاک گرفته و شیارهایی محو از دل تاریخی ترک خورده سربرآورده‌اند. اثر دو سال بعد از نقد هانیبال خلق شده که اعتراض کرد «با هاشورهای سطح پر کن کار را تزیینی نکن»! و نکرد.