دبیری (نقاش) دوره‌ی کارشناسی نقاشی را در دانشکده‌ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران گذراند (۱۳۴۹- ۱۳۵۳). او از نوجوانی به شکل تجربی به نقاشی پرداخت و نخستین کارنمای انفرادی‌اش را پیش از ورود به دانشکده در گالری سپید، تهران برپا کرد (۱۳۴۷). پس از دانشکده بارها آثارش را در ایران و کشورهای دیگر به نمایش درآورده است. از آنجا که به اشاعه‌ی هنر در میان مردم اهمیت می‎دهد آثارش را در قهوه‌خانه، هتل و کتابفروشی هم به نمایش گذاشته و روی نمدها و پشت‌شیشه نیز کار کرده است.

دبیری پیش از انقلاب و در سال‌های دانشجویی روایی و نمادین نقاشی کرد و پس از انقلاب ابتدا به مضمون‌های اجتماعی و سیاسی در پرده‌هایی بزرگ و چند لته پرداخت و پس از آن با مطالعه‌ی اساطیر، نقش‌مایه‌های نمادین ایرانی و آثار پیکاسو در دستیابی به ابزار و بیان شخصی خویش کوشید.

زمانی او مدعی شد که احساس را با کوبیسم درآمیخته است از این ‌رو نوعی نقاشی تغزلی ویژگی آثار متأخرش شد: آثاری با خطوط سیال، لکه‌رنگ‌های ملایم، ترکیب‌های موجز و چهره‌ی نگارگرانه‌ی زنان اثیری.

از گفتگوها و آثار او کتاب‌های متعددی منتشر شده است: «گزیده‌ای از آثار بهرام دبیری» (۱۳۸۴)، «آدم‌ها و افسانه‌ها» (۱۳۸۸)، «هرگفتگویی یک توهم است» (۱۳۹۴)، «گفتگوهای بهرام دبیری، جلد۱» (۱۳۹۶)ُ، «باید می‌گفتم، پنجاه سال تاریخ نقاشی از نگاه دبیری و دیگران» (۱۴۰۲).