بهرام دبیری زاده ۱۳۲۹ در شیراز است. در سال ۱۳۴۹ وارد دانشکده هنرهای زیبا ی دانشگاه تهران شد. در سال ۱۳۵۲ با سیمین اکرامی که دانشجوی رشته مجسمه‌سازی همان دوره بود ازدواج کرد. آثار آثار او از دهه ۶۰ به بعد، مضامین اساطیری و جستجو در نقاشی مدرن را دنبال می‌کند و به سوی ریشه‌ها و میراث تصویری ایران گرایش دارد. تحت تأثیر نقاشانی چون بوش و برو گل قرار گرفت. با استادانی چون هانیبال الخاص، بهجت صدر، پرویز تناولی و روئین پاکباز کار کرد. کار او به سه دوره تقسیم می‌شود: اول: ۵۷–۱۳۵۰؛ در این دوره او در دانشکده حضور داشت و تمایل زیادی به خط داشته‌است. آثار او دارای رنگهای تند و خام بوده و بازتاب دهندهٔ هیجانات و کابوسهای او در این دوره است. دوره دوم: سال‌های ۵۷به بعد؛ در این دوره شیوهٔ نگارگری او به‌طور صوری عوض می‌شود. دوره سوم کار او طبیعت بی جان را در بر می‌گیرد. یکی از آثار وی به نام «تابلوی «آناهیتا» روز یکشنبه ۱۲ شهریور ۱۳۹۶ در ساعت ۶ بعدازظهر به دلیل بی‌توجهی راننده وانت، هنگام انتقال از یکی از گالری‌های تهران به آتلیه من به سرقت رفت.