محمد احصائی در کار با عناصر نوشتاری، جامع علم اصناف قدیم و جدید خط است. در رساله‌های کهن “علم خط” و  مهارت در “خطوط اصول” کار خوشنویسان است اما بخشی از خلق زیبایی با حروف، آشکارا به عهده‌ی نقاشان و سایر اصناف (طراحی‌گرافیک امروزی) سپرده شده. احصائی اصولی‌نویسی تواناست به ویژه در فهم سنت خط و شیوه‌ی میرزاغلامرضا اصفهانی و محمدرضا کلهر (که بسیار دوست می‌داردش)، اما در هوای فردیت و نوگرایی نقاشی مدرن و  ارزش‌های مدرنیستی در دانشکده‌ی هنرهای زیبا پرورش یافته است. حرکات بیانگر و نقاشانه او در “الفبای ازلی” یا نگاه معمارانه‌اش در “گره‌ها” با چنین ذهنیتی خلق شده‌اند.

او در دوره‌ای کوتاه به بافته‌ها و نقوش انتزاعی هنر ایرانی توجه کرد و هوشمندانه خط را در آن بستر به کار گرفت. رنگ‌های تخت و درخشان و سطوح هندسی ساده به همراه بازیگوشی و راحتی در کاربرد رنگ و جابجایی عناصر ویژگی‌های اصلی آثار این دوره‌ی اوست که یادآور هنر بافنده‌های مناطق مختلف ایران است. تحصیل در گرافیک و توجه به تجربه‌های مرتضی ممیز به ویژه در تصویرگری داستان‌های شاهنامه در این آثار آشکار است. او آثار این دوره را بهترین دوره‌ی کار خویش می‌داند که بسیار کم تعداد و نادر است و البته باور دارد بر خلاف «گره‌ها» و « الفبای ازلی » این آثار چندان مورد استقبال عموم قرار نگرفت!

منابع کتابشناسی:

«تحفة‌المحبین»، یعقوب‌ابن حسن سراج شیرازی، به اهتمام محمدتقی دانش‌پژوه و کوشش ایرج افشار و کرامت رعناحسینی، ۱۳۸۳، ص ۷۶.

«هنر معاصر ایران»، حمیدرضا کشمیرشکن، ۱۳۹۳، ص  ۱۲۵.

“برگزیده‌ی داستانهای شاهنامه”، نگارش احسان یارشاطر، تصویرگر مرتضی ممیز، ۱۳۵۲.

«دائرة‌المعارف هنر»، روئین پاکباز، ۱۳۹۵، فرهنگ معاصر، ج۱: ص۲۱.